به گزارش همدان ورزش به نقل از آناج،  کاروان ایران در رقابت‌های المپیک با کسب 8 مدال به کار خود پایان داد تا حضوری نه‌چندان مناسب در کارنامه ورزشی کشورمان ثبت شود. در میان تمامِ اتفاقات تلخ و شیرین این رویداد جهانی، آنچه که بیش از هرچیزی اوقات مردم را تلخ کرد اظهارات نسنجیده وزیر ورزش بود که به جای تزریق شور و نشاط به جامعه، بر ناامیدی‌ها دامن زد و بیست‌وهفتم مردادماه خطاب به ملت ایران در قبال عملکرد ضعیف مدیریتی خود و وزارتخانه‌اش گفت: «حد ما در ورزش دنیا همین است!»

درست یک روز بعد از این اظهارات وزیرِ روحانی جوانان وطن یک طلا، دو برنز و یک نقره کسب کردند تا به گودرزی معنای خواستن را تعبیر کرده باشند.

با نیم‌نگاهی به اظهارات قبلی مدیران ارشد دولت و ادبیات آبگوشتی و ما نمی‌توانیم آن‌ها، می‌توان دریافت تفکر خودکم‌بینی در بین تعدادی از مقامات حاکم شده است و ادامه‌ی چنین منطقی می‌تواند اصلی‌ترین ضربه را بر پیکره نظام وارد سازد.

جوانانی که وزیر ورزش آن‌ها را در همین حد و اندازه‌ها می‌داند، بعد از کسب یک طلا و یک برنز در المپیک 2008 با عزمی مثال زدنی در مسابقات 2012 لندن 12 مدال رنگارنگ به ارمغان آوردند و با صعود 34 پله‌ای در رده‌ی هفدهم المپیک جای گرفتند لکن در دوره‌ای که با مدیریت دولت تدبیر انتظار می‌رفت وضعیت کاروان و مدال آوری نسبت به گذشته بهتر شود، تنها 8 مدال نصیب ایرانی‌ها شد و جایگاه کشورمان نسبت به گذشته 8 رده تنزل یافت.

بی‌شک باتوجه به سوابق ورزشکاران و توانایی‌های آنان منطقِ «حد ما در ورزش دنیا همین است» جایی در ادبیات انقلاب اسلامی ندارد؛ برای تصدیق این ادعا نیز می‌توان کیانوش رستمی را مثال زد که در المپیک 2012 مدال برنز گرفت و در مسابقات اخیر با درخششی غرورآفرین سرود جمهوری اسلامی ایران را در ریو طنین‌انداز نمود و در پایان با اشک‌هایش گفت بدون مربی تمرین کرده است!

چنانچه در المپیک 2012 هنگامی که رستمی مدال برنز را کسب کرد، مدیری پیدا می‌شد و بر طبل ناامیدی و ترویج تفکر «ما نمی‌توانیم» می‌کوبید در برزیل پرچم جمهوری اسلامی ایران بالا نمی‌رفت.

جای بسی تاسف است که وزرای دولت یازدهم منتقدان را متهم به القاء ناامیدی در بین مردم می‌نمایند تا اعتراضات را در عرصه‌های مختلف خاموش کنند و خود در آن سوی میدان با نادیده گرفتن بیانات رهبری، در حوزه ورزشی نیز جوانان ایرانی را کم‌توان جلوه می‌دهند.

شاید اگر دولت‌مردان قدری به جوانان داخلی اعتماد می‌کردند و مشکلات آن‌ها را رفع می‌نمودند امروز وضعیت ما این نبود؛ ناانصافی نیست اگر بگوییم باور آمریکایی‌ها به ارزش‌هایشان از باور برخی از مسئولین ما به آرمان‌ها و توانایی‌هایی که داریم، بیشتر است!